Affetmek, insan ruhunun en derin ve en zorlayıcı deneyimlerinden biri sanırım… Herkesin yaşamında, kalbinde derin yaralar açan anılar, söylenmemiş sözler ve pişmanlıklar var. Ancak affetmek, bu yaraları iyileştirmenin ve ruhumuzu özgürleştirmenin en güçlü yollarından biri belki de. Geçmişin acı dolu izlerini silmek için bir adım atabilmek, yüce gönüllülük gerektirir.
Kalbimize açılan yaralar zamanla kabuk bağlasa da, her an kanamaya hazırdır. Bağışlamak ise, bu yaraların gerçekten iyileşmesi için gerekli olan merhemi sürmek gibidir. Birini affettiğimizde, aslında kendimize de iyilik yapıyoruz. Geçmişin acısını ve öfkesini bırak, geleceğe daha huzurlu ve umut dolu bir şekilde bakmanın bir yolunu bul.
Unutma, bizi zincirlerimizden kurtaran bir anahtar içimizde. Her gün, taşıdığımız kin, öfke ve nefret, ruhumuzu esir alırken o anahtarı unutup gidiyoruz çoğu zaman. Hadi bulalım şu anahtarı, açalım kilidi. Bunu bir lütuf gibi değil de, aslında kendimize verdiğimiz en büyük hediye gibi düşünelim.
Hatalarımızı ve zayıflıklarımızı birlikte halledelim, derin bir anlayış ve empatiyi arayalım, hem içsel hem de dışsal barışı sağlayalım, ruhumuzu özgürleştirip hayatımızı daha anlamlı kılalım. Hatalarımızı ve zayıflıklarımızı kabul etmekle başlayalım işe, sonra hayatın zorlukları karşısında en güçlü ve en zarif cevabımızı verelim inadına inadına…
Anahtar içimizde, unutmayalım.
TÜLAY